1. Light Up
The Way…
Καίγεται το τσιγάρο μου και πιο κοντά στο χάρο μου.
Το χάραμα κοιμάμαι και χαρά μου που σας γνώρισα,
όλους θα σας θυμάμαι. Όταν με τραγουδώ πετώ
μα όταν με τραγουδάς κι εσύ τότε μαζί πετάμε.
Χαμένοι πάμε κι αφού το παρελθόν ξεχνάμε
Πονάμε, περνάμε πολλά μα μάλλον τα προσπερνάμε.
Συνήθεια θα ‘ναι όπως αυτά που μας γαμάνε
την καρδιά, όμως κοντά τα κρατάμε. Φοβάμαι,
κι όμως ο φόβος αυτός σε εγρήγορση με κρατά.
Κάνω τα κόμπλεξ μου χαρτιά και τα πετάω στη φωτιά
ή στο πιάνο, μηδέν σε φτάνω κι “Όμικρον” σ’ ονομάζω.
Αφού κοντά είμαστε καιρό, γουστάρω να σε θαυμάζω.
Σ’ αγαπώ μα σε χλευάζω, σε κομμάτια σε βγάζω,
φωτογραφίες πάλι κοιτάζω, αναμνήσεις καταγράφω
ώστε ποτέ να μην ξεχάσω. Θέλω ν’ ακουστώ,
μ’ αυτό που γράφω δεν αλλάζω για κανένα σκοπό.
Αν αφορμή αποτελείς για κάποιο στίχο, ευχαριστώ.
Σε είδα στον ύπνο μου ξανά και ήταν τόσο ζωντανό.
Δεδομένο, δεν έμεινε κάτι να περιμένω.
Ό,τι αρχίζω δεν τελειώνει μα είναι μάλλον τελειωμένο.
Όνομα ξεχασμένο, ένα μεγάλο κενό.
Σ’ έχω χεσμένο, πως το λένε; Αδιαφορώ!
Μπορώ να σε μισήσω μα προτιμώ την πλάτη να γυρίσω,
αφού αν άφησα κάτι δεν ήρθα να το πάρω πίσω.
Σκέφτομαι τόσα και...
Θέλω με κάποιον να μιλήσω, το beat μου είναι καμβάς
και θέλω να το χρωματίσω. Πριν πέσω θα σε ρίξω.
Κι αν κάθε φορά χάνω κάποια στιγμή θα κερδίσω.
Πριν με γαμήσει όλος ο κόσμος, στο ‘χω πει, θα τον γαμήσω.
Γυρίζω πάλι σκέψεις στις άρσεις, στις θέσεις.
Δεν θέλω άλλες σχέσεις. Αν μαζί μου παίξεις
πρέπει να προσέξεις, παίζει και να καείς.
Μην προσπαθείς να φτάσεις κάτι ενώ ξέρεις πως δεν μπορείς.
… We amplify the sound
Αν βρεθείς στο δρόμο καταλαβαίνεις τι να περιμένεις
απ’ όλο τον κόσμο: αμφιβολία κι αδιαφορία.
Τα λεωφορεία μικρογραφία, καθρέπτες που αντικατοπτρίζουν
την κοινωνία. Ακοινώνητα και κρυά,
κρυμμένα πρόσωπα αστεία, πίσω από προσωπεία
και γεμάτα αλαζονεία. Στην εικόνα μου μόνο
έχουνε δώσει αξία. Ψάχνουν την ευτυχία
στο χρήμα και στην εξουσία, ενώ τους στίχους μου να σπρώξω
ψάχνω κάποια ευκαιρία. Αφού το μίσος κυλά
σε κάθε ανθρώπου αρτηρία, βρισκείς τα διαφορετικά
κατώτερα ή αστεία. Τραγικό τον ρατσισμό
ν’ αφήνουμε να ανθίζει μέσα στα σχολεία. Ακροβατώ.
Τι να σου πω για τις σχέσεις; Θα τους χτυπήσεις μα στο τέλος
θα σε κάνουν πιο πολύ να πονέσεις. Το ξέρεις
πως θα φύγουν όπως φεύγεις. Δεν έχεις κανέναν
κι όταν δεν έχεις κανέναν δεν έχεις ούτε κι εσένα.
Χαμηλώνω το βλέμμα όταν με γδύνουν με τα μάτια.
Ξεριζώνω όλα τα κόμπλεξ μου, τα κάνω κομμάτια.
Πάρε ό,τι θες κι ό,τι σ’ αξίζει απ’ την καρδιά μου τη σάπια
ανθρώπε μίζερε, που ψυχολογικά λυνείς με χάπια.
Κλείνω τα μάτια, μάταια προσπαθώ να κοιμηθώ.
Γυρνώ στον κύκλο μου, στο τέλος την αρχή θα βρω.
Θα ζήσω, δεν θ’ αναστηθώ, λογικό να χαθώ
μα πριν χαθώ μες στο μυαλό σου θα καρφωθώ.
Είναι ουράνιο τόξο μετά απο βροχερό καιρό.
Απλά άλλο ένα σκεπτικό να μη γουστάρω το υποκριτικό,
να πάρω την ευχή σου να την στείλω στο Θεό.
Λογία που ακόμα αναρωτιέμαι αν έχουν κάποιο προορισμό.
Διαλέγω οδό με κάθοδο. Γράφοντας το παράλογο,
πάνω στις νότες μονολογώ, αδιαφορώ για τις γνώμες.
Γνώσεις και στρες. Ναρκωτικό μου η μουσική.
“You motherfuckers wanna judge me ‘cause you ‘re not me.”
02. Death Cab For Cutie
Γράφω τα raps σα να στρίβω τσιγάρο, με ευκολία,
όσο οι λέξεις μου χαράσσουν πορεία προς την καρδιά σου.
Αδυναμία στα φτερά σου έχω. Προσπαθώ
να πετάξω κι εγώ μα μένω στο να τρέχω.
Πέφτω και χαραμίζομαι, μα δεν υπάρχουνε δυο γίγαντες
να μου δέσουν πληγές και πως θα πορευτώ μ’ αυτές,
έστω, να ελπίζουνε. Θα αντέξω, σου το ορκίζομαι,
ν’ αρνούμαι την αγάπη που κάποιοι μου χαρίζουνε.
Ναι... Μήπως και χάσω λίγο πάθος.
Προσπαθώ να είμαι ok μα όλοι μου φέρονται κάπως.
Προσπαθώ δυο φορές να μην κάνω το ίδιο λάθος,
να ανθίσω σαν άνθος όμως δεν ξέρω πως.
Να παραμείνω ζωντανός σ΄αυτό το χαός.
Νηφάλιος και πράος να σε βρω, να σου πω ό,τι νιώθω,
να κάνω αυτό που θέλω μόνο και να μην μετανιώνω.
Δεν θα πεθάνω ποτέ. Θα κερδίσω το χρόνο.
Κρατώ το φως στο ένα χέρι και στο άλλο κρατώ νυστέρι!
Κοβώ τον ήλιο στα δυό, να κάνω τα πάντα μπορώ.
Για τα κομμάτια μου ζω, κομμάτια τα τραγουδώ,
παραπατώ, μα έχω διαλέξει μονοπάτι και τ’ ακολουθώ.
Δεν ξεχνώ και δεν θέλω να ξεχαστώ
κι αν σ’ αγαπήσω ό,τι κι αν κάνεις πάντα θα σ’ αγαπώ.
Πλήγωσε με πριν προλάβω να το κάνω εγώ
κι αν πεθάνω έχει τελειώσει, δε θέλω να αναστηθώ.
Αφήνω στίχους, μουσική, κι αναμνήσεις. Να ζήσεις να με θυμάσαι
και καλά να ‘σαι. Μην μου πεις πως ούτε λίγο
το θάνατο δεν φοβάσαι. Όνειρα όταν κοιμάσαι
τόσο θολά αν μάτια ανοίξεις, τα πιο πολλά δε θυμάσαι.
Τελικά, το ασυνείδητο παίζει παιχνίδια.
Στ’ αρχίδια μου αν πονάω, κάνω αυτό που αγαπάω
Και, αλήθεια, νιώθω πως βγάζω φτερά,
τα χέρια μου ανοικτά κι ο ήλιος πιο κοντά, πετάω.
Ο χρόνος δε γυρίζει πίσω. Tη Γη κρατώ και γύρω της
πετώ. Συνεχίζω ώσπου να ζαλιστώ και μόνος μου
πιο κάτω να πέσω. Αξίζει τ’ όνειρο να ζήσω, κι αν
σημαίνει πως θα χάσω αν μαζί σου παίξω.
Λίγο από το φως σου θα κλέψω. Κάπου στο μέσο της διαδρομής
τα μάτια μου κλείνω. Στην υγειά σου, φως μου, πίνω και σβήνω,
μην μάθω εγώ ποτέ το δρόμο που οδηγεί στο τέλος.
Ζητώ απ’ τα μάτια σου να γίνουνε δικά μου.
Μία φλόγα που θα καίει την καρδιά μου για πάντα.
Δώσ’ μου τα πάντα, θα στα δώσω πίσω εγώ για ένα τίποτα.
Την μοναξιά της σκέψης μου θ’ αντάλλαζα για μια στιγμή
μαζί σου πάνω από τα σύννεφα.
Γλυκιά μου, ζήτα μου ότι θες - θα το ‘χεις. Τι θα ήταν η ζωή μας
στο κενό αν δε ζητούσαμε όσα δεν θα μπορέσουμε
ποτέ να έχουμε; Κάπου ανάμεσα σ’ ότι αρνείσαι
πάντα να μου δώσεις. Μπορεί να βρεις το νόημα
όσων έχασες στο φόβο μίας πτώσης.
Κρατώ το φως.
Ο χρόνος είναι εχθρός
μα ψάχνω πως
να τον νικήσω.
Θέλω να ζήσω μικρός,
απ’ το σκοτάδι κρυφός
και πριν να φύγω από εδώ
κάτι ν’ αφήσω.
3. Rewind
Κι ενώ οι δείκτες κυλάνε αργά όταν τους κοιτάς,
να σταματήσει ο χρόνος παρακαλάς όταν γαμώ περνάς.
Πας αντίθετα με τους κανόνες μα
παραπατάς όταν σου ασκούν επιρροή οι γνώμες τρίτων.
Συμβουλές οικογενειακές και φίλων μόνο.
Γι’ αυτούς θα πέθαινα, γι’ αυτούς σκοτώνω
κι ας γνωρίζω πως εκείνοι που αγαπάς σου προκαλούν συνήθως
πόνο... Αφού γνωρίζω και τον κόσμο.
Κι είναι κακός τόσο όσο φωτεινό είναι
του ήλιου το φώς. Σαφώς κι υπάρχει αγάπη
μα αν τη θες τόσο πολύ κάνε στην άκρη το “εγώ” σου,
να δέχεσαι τα λάθη, βγάλε τον εαυτό σου.
Το νου σου όχι μόνο στο κρεβάτι.
Είναι σίγουρα κάτι μα από μόνο του ένα τίποτα.
Μην αντιδράς καχύποπτα, τα λόγια όχι διδακτικά.
Να σε βοηθήσω θέλω, ίσως πρώτος να την έπαθα
μαλάκα.
“Κι όσο μεγαλώνω, τόσο το μετανιώνω.”
Μωρό μου θα ‘θελα μαζί σου για πάντα να ‘μενα
μα ένα μαλάκα αντικρίζω αν με κοιτάξω κατάματα
στον καθρέπτη. Ένα μπάσταρδο, ένα ψεύτη
που σου ΄χει πει τι θα συμβεί, μα δεν συνέβη.
Το παρόν δεν μου αρκεί μα το μέλλον ίσως χαθεί,
δεν το αρνούμαι. Λέμε πολλά χωρίς να ΄χουμε κάτι
να πούμε. Μπορούμε να γελάσουμε, να κλάσουμε
μα να χαρούμε απ’ την καρδιά μας δεν μπορούμε.
Ξεχάσαμε όσα προσωπικότητα μας πλάσανε, γεράσαμε.
Πετάξαμε μα πέσαμε. Αν τα μάτια μας δέσουνε
πως διάολο θα αντιδράσουμε; Φοβάμαι μην πεθάνουμε
κι όσα σε κάποιους έχουμε να πουμε δεν προλάβουμε.
Αν αγάπη δεν πάρουμε, μίσος μόνο θα βγάλουμε.
Χάνουμε τη γη, το μονοπάτι ίσως δεν βγει
ή ίσως δεν βγάζει πουθενά. Τελικά είναι πουτάνα
η ζωή και τόσο μικρή. Ζω για τη στιγμή.
Είναι σα δρόμος το χθές που με γεμίζει πληγές,
χαραγμένες ουλές που με πονάνε.
Το κυνηγάς θες δε θες, τόσες πολλές στιγμές,
και καλές και κακές, που όμως περνάνε.
Είναι σα δρόμος το χθές που με γεμίζει πληγές,
χαραγμένες ουλές καθώς
παραπατάω και πέφτω. Ψάχνω τρόπο ν’ ανέβω
άλλο ένα σκαλοπάτι, να διορθώσω τα λάθη.
04. Let the Dead Men Sing
Κάνω δυο τζούρες, πιάνω το στυλό μου - μουτζούρες.
Κολλημένο το μυαλό μου για ν΄ αφήσω το χαρτί στην άκρη.
Γράφω δυο λέξεις για να γράψω κάτι.
Γράφω δυο λέξεις για αγάπη αφού την έχω ανάγκη.
Τουλάχιστον κάνω κάτι: τις σκέψεις μου λέξεις.
Για να ζήσεις θα πονέσεις και να ξέρεις για ν’ ανέβεις θα πέσεις.
Θα χτυπήσεις, θ’ αγαπήσεις, θα μισήσεις,
κάποια μέρα θα πεθάνεις γι αυτό φρόντισε τι θ’ αφήσεις πίσω.
Έχω μια πόρτα να κλείσω,
άλλες δέκα ν’ ανοίξω, να κάνω πράγματα.
Να κάνω θαύματα αν το λόγο μου χρησιμοποιήσω σωστά.
Είπαν οι λέξεις σπαν οστά και τελικά,
όσο πόνο έχουν φέρει οι δικές σου παίρνεις πίσω σε ποσοστά,
σιγά σιγά. Λάθη πολλά.
Η μέρα θα ΄ρθει ν’ αντικρίσεις τη σκάρτη πλευρά.
Αν ανακυκλώνεσαι στα ίδια δεν υπάρχει μετά.
Στα λίγα και διαχρονικά η μουσική που κάνουμε.
Χρόνο κι ανθρώπους χάνουμε... Πληρώνουμε το αντίτιμο
μα είναι ό,τι πιο πολύτιμο έχω πιάσει στα χέρια μου.
Κι ας τρώει την κάθε μέρα μου της δίνω τη χροιά μου,
τα λεφτά μου, την καρδιά μου, το μυαλό μου.
Μοναδικό όνειρο μου, καθώς το φως μου ανεπαρκεί.
Déjà vu - νιώθω πως όλα τα έχω ξαναπεί πιο πριν.
Έχω πεθάνει στο χαρτί , “Let the dead men sing”.
05. Upc.0
Eyes Shut
Φαινομενικά, δεν με νοιάζει πως φαίνομαι.
Αν γουστάρεις το “είναι” τότε μαζί μου μείνε.
Μα είναι φορές αρκετές που το πως φαίνομαι
είναι που αντικατοπτρίζει ακριβώς ό,τι είμαι.
Κι ενώ σκέφτομαι τα λόγια κάποιου συγγραφέα,
καταλαβαίνω πως στα αλήθεια σας σιχαίνομαι.
Για νέα πετάω, συμπεριφέρομαι αλλόκοτα, παραπατάω.
Πίνω γιατί με κάνει διπλά να πονάω.
Το χρόνο μου σπαταλάω, σχέσεις σπάω,
σε λάθος άνθρωπο πάλι ξεσπάω, μα αφού δεν θέλω τη συγγνώμη,
συγγνώμη δεν ζητάω. Σου ζητάω μια γνώμη.
Σ’ αγαπάω ακόμη κι αν ό,τι κάνω σε πληγώνει.
Ό,τι αρχίζω τελειώνει, λιώνει η καρδιά μου σα χιόνι.
Σαν ανεμώνη είσαι παντού, η αναμνησή σου με στοιχειώνει.
Υποκατάστατα ψάχνω, μια νοητική μεθαδόνη.
Ζουμε μαζί για τόσα χρόνια μα πεθαίνουμε μόνοι.
Με τα μάτια κλειστά,
για μια ακόμα φορά,
θέλω να ζήσω ξανά τα πάντα.
Irilena
Είμαι εδώ, πες ό,τι θες αφού δεν ξέρω για πόσο.
Έχω και φράγκα, άμα θες, μα για την ΚΝΕ δε θα πληρώσω.
Τα ΕΑΑΚ, την ΠΑΣΠ, τη ΔΑΠ σιχαίνομαι όσο τα ΜΑΤ.
Μόνο μουσική και πάντα με το rap στοιχείο.
Σκέφτομαι και πάντα πράττω για δύο
αφού είμαι μόνος μου και στην ψυχή μου παίζει κρύο.
Πόσο δύσκολο το αντίο, πόσο δύσκολο γαμώτο;
Έχω τόσα να σου πω μα δε βρίσκω τον τρόπο.
Λέω στα ίσια ό,τι νιώθω κι αν παρεξηγηθώ
τότε θα ‘χουμε πόλεμο ψυχολογικό,
αφού το φίλο τελευταία συχνά μπερδεύω με εχθρό.
Υπάρχουν κάποιοι που αγαπώ κι όμως μακριά τους ζω.
Χαιρετίσματα, μόνο ζωής τα ερεθίσματα.
Έχω κάποια χαρίσματα μα έχω και κάποια πλην-
για παράδειγμα το “αντίο”, αν με φτάσεις στ’ αμήν.
Δίνω τα πάντα αδιαφορώντας για το δούναι και λαβείν.
Είσαι τα πέντε γράμματα που θέλω να νιώσω.
- Τα πέντε γράμματα που θέλω να νιώσω.
Είναι και κάποια πράγματα που θέλω να δώσω.
- Κάποια πράγματα που θέλω να δώσω.
Ukulele
Οι σχέσεις που αναπτύσσουμε περίπλοκες μα δυνατές,
περίπου σαν MDFs. Θα σπάσουν κάποτε
μα μέχρι τότε μας γεμίζουν χαρές, λύπη καποιές φορές.
Αν σε πληγώσει ένας δικός σου στα ίσια να του το λες.
Σου ‘χει τύχει να ζητάς μα τίποτα να μη θες;
Να μην μπορείς να σταματήσεις να κλαις
όταν χάνεται κάτι που τόσο αγάπησες χθες;
Ή να κλαις με άλλων ανθρώπων δύσκολες στιγμές;
Τα όνειρα σου να καις μα το γιατί να μη θυμάσαι,
να φοβάσαι για το αύριο και σκατά να κοιμάσαι.
Για ό,τι σκάρτο συμβαίνει γύρω σου τόσο να λυπάσαι,
μα μια επιβλητική φωνή, της φαντασίας, να φωνάζει “σκάσε”.
Στ’ Όμικρον να ‘σαι, τόσο να θες να ανεβείς,
μα να μην έχεις έναν άνθρωπο για να στηριχτείς.
Να ξέρεις πως δεν είσαι άτρωτος, φθείρεσαι με το χρόνο
κι αντί να δώσεις όση αγάπη μπορείς, να φέρνεις πόνο...
Είναι η ζωή κι ο εχθρός της ο χρόνος,
τα παραμύθια κι αυτός ο κόσμος
που σε πνίγει. Δε θα φύγει
αν δεν φύγεις πρώτα έσυ.
Είναι η συνήθεια μεγάλος φόβος.
Δίπλα στον ήλιο στέκεσαι μόνος,
σε τυλίγει. Η φλόγα σβήνει
όταν σβήσεις και εσύ.
Είναι το “αντίο” τόσο επώδυνο, φέρνει το τέλος
αν ειπωθεί, όπως το βέλος στη ζωή, αν η καρδιά σου πληγωθεί.
Μα μια αγκαλιά έχει δράση αναλγητική
και δύο τρύφερες λέξεις ίσως να κλείσουν την πληγή.
Tα συναισθήματα στάχτη, έχουν κάει μα ένα μέρος τους
για πάντα θα υπάρχει. Κάνουμε αμέτρητα λάθη.
Δύσβατο μονοπάτι, αν προσπαθείς με κάθε τρόπο
να κάνεις το τίποτα κάτι. Ψάχνω την άκρη.
Ψάχνω και κάποια να μου δώσει όση αγάπη είχαν πριν
καιρό νιώσει, πριν απ’ την πτώση… Σαν το Χριστό να με λυτρώσει.
Κορτιζόνης διπλάσια δόση.
Κανείς δεν έμαθε όσα μαζί σου έχω βιώσει.
Κι ήταν απόλαυση, όπως στα μάτια μου η όραση,
να γράφω ό,τι γουστάρω και να τ’ ακούς εσύ.
Είδα στον ύπνο μου να στέκεσαι λίγο πιο πίσω μου.
Γνωστή φωνή... Ήμουν νεκρός κι ήσουν ο ήλιος μου.
06. Million Ways to Die
6 Million Ways to Die
(-)
Love
Αθήνα, μικρός, δεν είχα ζήσει, μα έγραψα την πρώτη ρίμα.
Έφτιαξα το πρώτο σχήμα, σχηματίζοντας φιλίες,
ανθρώπους που στηρίζουνε σε όλες τις δυσκολίες.
Αγάπησα το αίμα μου κι έκανα μαλακίες
όμως δεν μετανιώνω. Αφιέρωσα χρόνο στη μουσική μου.
Γνώρισα αυτούς που κάνουνε πιο όμορφη τη ζωή μου.
Μου θύμισε μια μέρα πόσα χρόνια την ξέρω.
Ένα κομμάτι αφιερωμένο...
Δεν θα ξεχάσω πως με έμαθες να ζω. Σ’ αγαπώ
κι ας μην κατάφερα ποτέ μου να στο πω. Σ’ ευχαριστώ
που μ’ έφερες στον κόσμο αυτό. Ειμαι και θα ‘μαι το παιδι σου το μικρό, για πάντα. Συγγνώμη αν σε στενοχωρώ.
Δεν θα ξεχάσω ούτε τη μέρα που έχασες τη μητέρα σου.
Κοιμόμουν, με ξύπνησε η αγκαλιά απ’ τα χέρια σου.
Να είναι όνειρο ευχόμουν πριν κλάψω.
Είδα πως είναι και δεν θέλω πότε να σε χάσω.
Δεν θα ξεχάσω πως μου στάθηκες στα δύσκολα.
Κάθε φορά που να τα παρατήσω ήθελα εκεί ήσουνα.
Είχα ένα πρότυπο, ένα φίλο κι αδερφό,
μια σίγουρη κολώνα πριν πέσω να στηριχτώ.
Έχω ένα ακόμα αδερφό, όσο εσάς τον αγαπώ.
Δεν θα ξεχάσω που μ’ αγκάλιασες κομμάτια μετά απ’ καιρό
που είχαμε σπάσει... Δεν ήξερα τι να πω.
Δεν νιώθω μόνος μου όσο ξέρω πως σ’ έχω κι είναι αρκετό.
Δεν θα ξεχάσω το φιλί σου. Μαζί σου
ότι μεγάλωσα κι έγινα αυτό που είμαι. Σ’ αγαπώ.
Πόσο φοβάμαι μην ξεχάσεις όσα ζήσαμε, πόσο;
Το μόνο που δεν θέλω ξανά να σε πληγώσω.
Το όνειρο μου κουβαλήσατε όλοι για λίγο.
Με βοηθήσατε να πετύχω, ν’ αφήσω στίχους πριν φύγω.
Ένα συγγνώμη που υποχρεώσεις προσπαθώ ν’ αποφύγω,
μα ό,τι σκατά και να ‘κανα στη μουσική καταλήγω.
Αφιερωμένο σε κείνους που αγαπάω.
Ένα κομμάτι γιατί καμιά φορά τους ξεχνάω, τους πονάω.
Θέλω να κλείσει η πληγή.
